lecytyny

Lecytyny (niem. lecytyny, starogrecki:λέκιθος =żółtko jaja) to klasyczna nazwa grupy związków chemicznych, tzw. fosfatydylocholiny . Są to lipidy, a dokładniej fosfolipidy, które składają się z kwasów tłuszczowych, glicerolu, kwasu fosforowego i choliny. Lecytyny są składnikami błon komórkowych życia zwierząt i roślin. Są substancjami towarzyszącymi w tłuszczach i olejach tłuszczowych i są szczególnie bogate w żółtka jaj i plemniki roślinne.

Lecytyny umożliwiają emulsyfikację (mieszanie) tłuszczów i wody, dlatego są ważnymi naturalnymi środkami powierzchniowo czynnymi (emulgatorami) w żywności i paszy. Lecytyny są zatwierdzone w UE jako dodatek do żywności (E 322) ogólnie do żywności (w tym produktów „organicznych”) z ograniczeniami dotyczącymi maksymalnej ilości wyłącznie w przypadku żywności dla niemowląt. Są wymienione jako lecytyna na listach składników , Lecytyna sojowa lub po prostu E 322 katalogowany. Są również używane jako składniki aktywne w medycynie i kosmetyce oraz jako suplementy diety w dietetyce.

W zależności od źródła, przemysłowo pozyskiwane produkty lecytynowe, takie jak ekstrakty z soi lub jaj, zawierają oprócz lecytyn także inne fosfolipidy, a także sfingomieliny i glikolipidy. Te grupy substancji mają również właściwości fizyczne podobne do lecytyn i są również emulgatorami. Zgodnie z dyrektywą UE zawartość polarnych lipidów (nierozpuszczalnych w acetonie) musi wynosić co najmniej 60% w produktach lecytynowych.

Odkrywanie i eksploracja

W 1811 r. francuski farmaceuta Louis Nicolas Vauquelin po raz pierwszy doniósł o preparatach tłuszczowych wytwarzanych z materii mózgowej, które zawierały organicznie związany fosfor i które chemik Hensing odkrył już w 1719 r.

W latach 1846/1847 Nicolas-Theodore Gobley wyizolował z żółtka lepką, pomarańczową substancję zawierającą kwas oleinowy, kwas margarowy, kwas glicerynowo-fosforowy i organiczną zasadę azotową. Podobne substancje znalazł w latach 1847-1858 w mózgu, jajach karpia, krwi, żółci i innych narządach. W 1850 nazwał swoje odkrycie lecytyna od greckiego słowa lekithos (żółtko).

Felix Hoppe-Seyler, twórca biochemii i biologii molekularnej, znalazł organicznie związany fosfor w nasionach roślin w 1867 roku. W 1899 roku chemicy E. Schulze i E. Steiger wyizolowali z nasion roślin fosfolipidy, które nazwali także lecytyną. Zgodnie z ich ustaleniami, soja i łubin miały najwyższą zawartość lecytyny w 1,5-2,5% badanych nasion roślin.

Badacze Diakonow i Adolph Strecker (1822–1871) wyizolowali lecytynę, m.in. B. z żółtka jaja, o większej czystości i zdał sobie sprawę, że azotową częścią lecytyny była cholina.

Johannes Ludwig Wilhelm Thudichum (1829–1901), twórca chemii mózgu, znalazł analogiczny związek i nazwał go kefaliną od greckiego słowa kephalos (głowa) i był w stanie oddzielić sfingomielinę.

Od początku XX wieku do końca lat 30. XX wieku nie udało się zidentyfikować znaczących postępów w wiedzy na temat fosfolipidów. W 1939 roku Ernst Klenk (1896-1971) i Sakat znaleźli inozytol i kwas inozytofosforowy w lecytynie sojowej. W 1944 amerykański chemik Jon Pangborn wyekstrahował kardiolipinę z lipidu mięśnia sercowego bydła, aw 1958 Carter i jego współpracownicy opisali złożone fitoglikolipidy, które występują tylko w mieszaninach fosfolipidów roślinnych.

Kiedy Hansamühle Hamburg, dziś ADM Ölmühle Hamburg AG, wprowadził proces ekstrakcji Bollmanna w 1925 roku, lecytynę można było ekonomicznie izolować z surowego oleju roślinnego. Rozpoczęto produkcję przemysłową. Olej sojowy stał się głównym źródłem lecytyny. Lecytyna z żółtka jaja ma szczególne zastosowanie m.in. w farmacji i kosmetykach.

Jednym z pierwszych badaczy zastosowań lecytyny był Bruno Rewald około 1925 roku, który jako jeden z pierwszych technologów lecytyny zalecił lecytynę jako emulgator i środek dyspergujący.

Hamburg stał się punktem wyjścia i centrum przemysłowego przetwarzania soi i lecytyny. Amerykanin Josef Eichberg jako pierwszy dostrzegł wartość lecytyn dla USA w 1930 roku i wprowadził tam na rynek „Hamburger Lecithin” Hansamühle. Od 1935 roku lecytynę - w dobrej jakości - produkowano także w Ameryce. To firmy Pillsbury i Central Soya (obie USA) przyjęły tę wszechstronną substancję.

Od 1948 roku Lucas Meyer z Hamburga poświęcił się technice aplikacji i sprzedaży lecytyn. Dzięki Rüdiger Ziegelitz i Volkmarowi Wywiolowi, którzy od 1953 r. promowali marketing i dalszy rozwój lecytyny, osiągnięto światowy przełom w zakresie lecytyny jako składnika pomocniczego i aktywnego. Wprowadzają różnorodne zastosowania lecytyn w obszarach żywności, pasz dla zwierząt i technologii na szeroką skalę.

W aplikacji dietetycznej lekarz dr. Firma Buer była pionierem i wprowadziła na rynek jeden z pierwszych preparatów lecytynowych w 1935 roku wraz z produktem „Buer-Lecithin”. H. Eickermann, A. Nattermann &Cie (dzisiejsza grupa Sanofi-Aventis) skoncentrowali się na aktywnym składniku fosfatydylocholinie i opracowali szereg ważnych preparatów farmaceutycznych, które są nadal dostępne na rynku.

dr Herbert Rebmann opracował specjalności fosfolipidowe z żółtka jaja jako wysokiej jakości emulgatory farmaceutyczne do roztworów odżywczych tłuszczów.

Technologia badań i aplikacji jeszcze się nie skończyła. Obecnie z. B. Lecytyny z wodorostów morskich, zastosowanie liposomów w przemyśle spożywczym i fosfolipidów w akwakulturze w centrum uwagi nauki.

Występowanie i dostępność

Zdarzenia

Lipidy polarne, zwłaszcza fosfolipidy, są ważnymi składnikami strukturalnymi błon biologicznych i znajdują się we wszystkich żywych organizmach (ludziach, zwierzętach, roślinach i algach) oraz w wielu mikroorganizmach. Najwyższe stężenia lecytyny znajdują się w wątrobie i mózgu, w płucach i sercu oraz w tkance mięśniowej. Fosfolipidy są również obecne w niektórych płynach ustrojowych, zwłaszcza w osoczu krwi kręgowców.

Dostępność

Obecnie produkuje się około 180 000 ton lecytyny rocznie, głównie z nasion soi (2% zawartości lecytyny) zebranych w USA, Brazylii i Argentynie. Inni producenci soi, tacy jak Chiny, Indie, Paragwaj czy Kanada mają obecnie niewielkie znaczenie dla światowej produkcji lecytyny. Uprawa soi w Europie jest marginalna, oprócz soi rzepak i słonecznik liczą się, choć w mniejszym stopniu, jako źródła surowców.Żółtko jaja, o wysokim udziale lecytyny (ok. 10%), z trudem dostarcza rynku ze względu na ograniczoną dostępność. Stosunkowo niewielkie ilości trafiają głównie do przemysłu farmaceutycznego, medycznego i kosmetycznego.

Wpływ lecytyny na organizm

Lecytynom poza właściwościami strukturotwórczymi przypisuje się liczne zadania funkcjonalne. Są aktywnie zaangażowani zarówno w metabolizm lipidów anabolicznych (synteza i dystrybucja lipidów), jak i metabolizm lipidów katabolicznych (rozkład i konwersja lipidów).

• Błona komórkowa prawie wszystkich komórek składa się z dwuwarstwy lipidowej. Lecytyna jest niezbędna do tworzenia biobłon.
• Ponieważ tłuszcze są nierozpuszczalne w wodzie, konieczne są różne etapy trawienia tłuszczu, aby móc przeprowadzić trawienie, które zaczyna się od rozpadu kropelek tłuszczu (micele).
• Eksport kwasów tłuszczowych z wątroby jest szczególnie ważny u zwierząt hodowlanych.

Kurczaki jedzą głównie skrobię, z której tłuszcze do produkcji jaj muszą być syntetyzowane w wątrobie; Lecytyna jest tutaj niezbędna, aby wyeksportować tłuszcze powstałe z wątroby (Very Low Density Lipoproteins, VLDL), w przeciwnym razie istnieje ryzyko, że u zwierzęcia rozwinie się stłuszczenie wątroby. W przypadku krów to niebezpieczeństwo istnieje również w pewnym stopniu, chociaż jest to wynik innego procesu:Tuż po urodzeniu cielęcia rozpoczyna się bardzo energochłonna produkcja mleka. W tym celu mobilizowane są rezerwy tkanki tłuszczowej, które najpierw są transportowane do wątroby, a stamtąd z kolei jako VLDL do krwi. Jeśli zaopatrzenie krowy w aminokwasy nie jest w tym czasie wystarczające (w szczególności:lizyny i metioniny), w wątrobie mogą pojawić się złogi tłuszczu, co ostatecznie może prowadzić do obniżenia wydajności. Badania w tej dziedzinie wciąż trwają.

Budowa i właściwości chemiczne

Lecytyny (Fosfatydylocholiny) to powszechna grupa związków należących do nadrzędnej grupy fosfoglicerydów. Fosfoglicerydy (rys. 1) to związki tworzące ester kwasu dikarboksylowego z glicerolem i dwoma kwasami tłuszczowymi. Ta część fosfoglicerydów odpowiada budowie zwykłych tłuszczów. Jednak trzecia grupa OH glicerolu tworzy ester kwasu difosforowego z jonem fosforanowym; z jednej strony z gliceryną, az drugiej z inną, niezdefiniowaną grupą funkcyjną X. W przypadku lecytyn (rys. 2) grupą X jest cholina. Cholina jest czwartorzędowym związkiem amoniowym, ma więc ładunek dodatni i jest kationem. Grupa fosforanowa jest obecna jako anion w szerokim zakresie pH, więc ma ładunek ujemny. Zatem lecytyny można sklasyfikować jako obojnacze lub sole wewnętrzne chwyt. Lecytyny nie mają charakterystycznej temperatury topnienia, ponieważ związki mają różny skład kwasów tłuszczowych. Rys. 3 przedstawia konkretny przykład lecytyny z kwasem palmitynowym i kwasem oleinowym. Nienasycone kwasy tłuszczowe, takie jak kwas oleinowy lub kwas linolenowy, są dość powszechne w lecytynach.

Struktura tych związków prowadzi do właściwości działania jako surfaktant:część cząsteczki ma polarny (hydrofilowa), inna część jest niepolarna (hydrofobowa) właściwość. Są zatem amfifilowe, mogą zmniejszać napięcie międzyfazowe między wieloma różnymi substancjami (fazami) i działać jako emulgatory lub dyspergatory. Umożliwiają zatem mieszanie faktycznie niemieszających się cieczy, takich jak olej i woda oraz zawiesinę cząstek w fazie wodnej.

Analogicznie lecytyny mogą tworzyć liposomy, które służą jako model rozwoju komórek i mogą być pomocne w medycynie jako środek wspomagający transport składników aktywnych. Lecytyny są również zdolne do tworzenia lamelarnych faz ciekłokrystalicznych, co jest szczególnie interesujące w zastosowaniach kosmetycznych. Na rysunkach 4 i 5 pokazano kroplę oleju i liposom Cząsteczki lecytyny pokazano tam jako szare obiekty z czerwonym obszarem. Czerwone oznaczenie na tych symbolach ma przedstawiać polarną część cząsteczek.

Inne fosfolipidy

Lecytyny, które są pozyskiwane ze źródeł naturalnych, oprócz lecytyn zawierają inne fosfoglicerydy, takie jak fosfatydyloetanoloamina z etanoloaminą, fosfatydyloseryną z seryną i fosfatydyloinozytolem z inozytolem jako grupą polarną X. Istnieją również sfingomieliny i glikolipidy, te ostatnie nie są fosfolipidami. Te grupy związków wykazują również podobne właściwości fizyczne i działają jako środki powierzchniowo czynne. Przykładami naturalnych źródeł lecytyn są jaja i soja. Tabela pokazuje przybliżony skład jaja kurzego i lecytyny sojowej.

Właściwości fizyczne

Lecytyny są higroskopijne. Pod wpływem powietrza tworzą lepkie, woskowate masy. Lecytyny zmieniają kolor na ciemnobrązowy do czarnego, jeśli są ogrzewane przez dłuższy czas powyżej 70 °C. Zasadniczo lecytyny, pokrewne fosfolipidy i ich zmodyfikowane pochodne są rozpuszczalne w tłuszczach i olejach oraz dyspergowalne w wodzie. Lecytyny są łatwo rozpuszczalne w rozpuszczalnikach organicznych, takich jak chloroform lub heksan. Są jednak nierozpuszczalne w acetonie. Rozpuszczalność w etanolu zależy od długości łańcucha i stopnia nasycenia kwasów tłuszczowych. Gdy stopień nasycenia jest niski, zmniejsza się rozpuszczalność fosfatydylocholiny w etanolu. Fosfatydyloetanoloamina i fosfatydyloinozytol są słabo rozpuszczalne w etanolu.

Lecytyny należy szczelnie zamykać, chronić przed światłem i nie przechowywać w temperaturze powyżej 15°C. Ponieważ ma tendencję do utleniania się tlenem cząsteczkowym (samoutlenianie), można dodać przeciwutleniacze w celu jego stabilizacji.

Ekstrakcja lecytyny sojowej

Surowiec:soja

Ziarna soi z głównych krajów produkujących są wystarczająco dostępne jako surowiec odnawialny (zbiory 2005:214 milionów ton). Dojrzałe i starannie przechowywane ziarna mają duże znaczenie dla dobrych właściwości lecytyny. Ziarna muszą być najpierw oczyszczone, połamane i zwinięte w płatki.

Surowiec:surowy olej sojowy

Płytki (2-5 mm) ekstrahuje się heksanem w przeciwprądzie w układzie ekstrakcyjnym. Otrzymaną mieszaninę (miscella) destyluje się i odparowuje, a na koniec rozpuszczalnik usuwa się pod próżnią, dostarczając bezpośrednią parę.

Powstały surowy olej jest produktem wyjściowym dla lecytyny sojowej. Poprzez parowanie nasion oleistych przed ekstrakcją można zwiększyć zawartość lecytyny w surowym oleju o 50-100%. Proporcja nieuwadniających się fosfolipidów w odgumowanym oleju zmniejsza się.

Wynik:lecytyna

Surowy olej, który jako substancję towarzyszącą zawiera około 2% lecytyny, jest podgrzewany do 70-90°C w zbiorniku do namaczania i intensywnie mieszany z 1-4% wody. Lecytyna pęcznieje, wypada w postaci galaretowatej masy i jest oddzielana od ropy naftowej za pomocą specjalnych szybkoobrotowych separatorów. Woda jest usuwana z tego mokrego osadu lecytynowego – około 12% oleju, 33% fosfolipidów i 55% wody – w wyparce cienkowarstwowej. Produkowana jest surowa lecytyna, która zawiera 60-70% polarnych lipidów i 27-37% oleju sojowego. Zawartość wody wynosi teraz tylko 0,5-1,5%.

Głównymi składnikami surowych lecytyn otrzymywanych poprzez odgumowanie są:fosfolipidy (zwane również fosfatydami), trójglicerydy, glikolipidy oraz węglowodany. Drobne składniki:sterole, wolne kwasy tłuszczowe, barwniki i szereg innych związków.

Oprócz odgumowania metodą pęcznienia wodą, stosuje się odśluzowywanie kwasami (Super Degumming) oraz proces odgumowania enzymem fosfolipazą A2. W szczególności wytrącają się również tak zwane nieuwadniające się fosfolipidy, które w inny sposób są trudne lub niemożliwe do wykrycia.

Czysta lecytyna – frakcje – modyfikacje

Lecytyna w oryginalnej postaci może być używana do wielu zastosowań. Jednak w wielu przypadkach sensowne jest odolejanie, frakcjonowanie lub modyfikowanie natywnej (oryginalnej) lecytyny w celu uzyskania określonych lecytyn do specjalnych zastosowań:

• Odolejanie jest stosowane do produkcji sproszkowanych lub granulowanych „czystych lecytyn” poprzez usuwanie oleju i wolnych kwasów tłuszczowych z naturalnej lecytyny. Są bez smaku, łatwe do dozowania, mają wysokie stężenie fosfolipidów i mają ulepszone właściwości emulgujące O/W.
• Frakcjonowanie oznacza rozdzielenie kompleksu lecytyny na składnik rozpuszczalny w alkoholu i składnik nierozpuszczalny w alkoholu. Frakcja rozpuszczalna w alkoholu może być dalej podzielona na dwie frakcje o określonych właściwościach przy użyciu procesu chromatograficznego.
• Modyfikacja polega na oddzieleniu cząsteczki kwasu tłuszczowego od cząsteczki fosfolipidu. Dzieje się to za pomocą fosfolipazy A2. Proces ten nazywa się hydrolizą enzymatyczną. Powstała „lizolecytyna” jest szczególnie hydrofilowa, co wzmacnia właściwości emulgujące O/W i zwiększa tolerancję jonów wapnia.
• Acetylacja, inna forma modyfikacji, zmienia fosfatydyloetanoloaminę poprzez dodanie cząsteczki kwasu octowego do grupy aminowej. To sprawia, że ​​powstała „lizolecytyna” jest szczególnie hydrofilowa.
• Innym sposobem na poprawę aktywności emulgującej lecytyn jest hydroksylacja mono- i wielonienasyconych kwasów tłuszczowych związanych w cząsteczce fosfolipidu. Odbywa się to poprzez reakcję z nadtlenkiem wodoru.

Właściwości

Lecytyny surowe roślinne są substancjami o barwie brązowej do żółtawej i mają plastyczną i płynną konsystencję. Kolor zależy od pochodzenia nasion, warunków zbioru i przechowywania, metod i sprzętu do przetwarzania.Konsystencja zależy od zawartości oleju, ilości wolnych kwasów tłuszczowych i wilgotności. Odolejone lecytyny są sproszkowane lub granulowane. Dobrze oczyszczone (rafinowane) lecytyny mają charakterystyczny (fasolowy) do neutralnego zapach i smak. W zasadzie lecytyny, ich zmodyfikowane pochodne i frakcjonowane fosfolipidy są rozpuszczalne w olejach i tłuszczach.

Zastosowania lecytyny

Zastosowanie lecytyny w produkcji żywności i pasz, w farmacji i medycynie, a także w produktach kosmetycznych oraz w sektorze niespożywczym jest zróżnicowane. Niektóre zastosowania przedstawiono poniżej.

Lecytyna w żywności

Najwięcej lecytyny produkowanej przemysłowo, głównie z soi, trafia do przemysłu spożywczego. Początkowo lecytyna roślinna była substytutem lecytyny jajecznej. Jednak od dawna uważany jest za równoważny, a czasem nawet lepszy.Ma mocne miejsce jako emulgator i dyspergator, zarówno dla substancji hydrofilowych w środowisku oleistym i hydrofobowym w środowisku wodnym, jak i jako stabilizator powierzchni rozdziału faz gaz/woda i gaz/stały systemy żywnościowe.

Lecytyna w chlebie i wypiekach :Lecytyny są szczególnie ważnymi dodatkami w procesach pieczenia. Ułatwiają ubijanie tłustego ciasta i pozwalają na stosowanie ciasta niskoglutynowego. Większa wydajność objętościowa, drobniejsze pory i bardziej chrupiąca skórka, które można uzyskać, są szczególnie korzystne w produkcji bułek. Szczególnie istotna jest zdolność lecytyny do opóźniania czerstwienia chleba i wypieków.

Lecytyna w produkcji margaryny :Na początku margaryna miała w porównaniu z masłem tę wadę, że rozpryskiwała się podczas smażenia i mocno przylegała kazeina mleczna, co paliło i wytwarzało nieprzyjemny zapach. Aby temu zapobiec, początkowo jako emulgator stosowano lecytynę z żółtka jaja. Jednak problemy można było rozwiązać tylko ekonomicznie za pomocą bezsmakowej lecytyny sojowej.

Nowe techniki przetwarzania i receptury zapewniły znaczny wzrost jakości, co jednak doprowadziło do odejścia od rodzimej lecytyny sojowej na rzecz specjalnych frakcji lecytyn. Umożliwiło to również osiągnięcie lepszej odporności na utlenianie i stabilizacji.

Dobrego efektu przeciwodpryskowego z niskotłuszczową margaryną (40% tłuszczu i 60% wody) nie można osiągnąć z dodatkiem samej lecytyny. Jest to możliwe tylko w połączeniu z substancjami powierzchniowo czynnymi, takimi jak koncentraty białka sojowego.

Lecytyna w czekoladzie :Jak prawie wszędzie, lecytyna pełni tutaj podwójną funkcję:poprawia jakość czekolady i ma szereg zalet podczas produkcji. Aby uzyskać odpowiednią konsystencję w produkcji czekolady i uzyskać typowy aromat, wymagane są wielogodzinne operacje mielenia w tzw. konchy. Zastosowanie lecytyny zmniejsza lepkość, skraca czas przetwarzania i oszczędza masło kakaowe. Ale właściwości mają również korzystny wpływ. Czekolada staje się bardziej odporna na podwyższone temperatury, wydłuża okres przydatności do spożycia, zwiększa połysk powierzchni i ogranicza przedwczesne szarzenie.

Przemysł wykorzystuje prawie wyłącznie lecytyny sojowe, ale stosuje się również lecytyny z nasion rzepaku i słonecznika. Syntetyczne lecytyny i kombinacje lecytyn mogą okazać się korzystne w produkcji. To samo dotyczy użycia frakcji lecytyny, które pozwalają czekoladzie na lepsze upłynnienie podczas konszowania niż lecytyny natywne.

Lecytyna w żywności instant :Lecytyny roślinne sprawdziły się w instantyzacji kakao i kawy w proszku. Ale szczególnie skutecznie można je stosować z pełnym i odtłuszczonym mlekiem w proszku. Są również stosowane jako środki dyspergujące w produktach z białkiem sojowym, skrobi ziemniaczanej i suszonych zupach.

Lecytyna w paszy

Cielęta i bydło :W paszach dla bydła lecytyna ma przede wszystkim znaczenie technologiczne. Lecytyna zapobiega m.in. B. w produkcji mącznych skoncentrowanych mieszanek paszowych powstawanie pyłu. Jednocześnie zmniejsza się ryzyko wybuchów pyłu podczas produkcji.

Ze względu na zdolność emulgowania opóźnia kremowanie tłuszczu i sedymentację nierozpuszczalnych składników w poidle, jednak przy młodych zwierzętach ważniejsze są aspekty fizjologiczne. Bardzo dobre wyniki żywieniowe – co najmniej porównywalne z mlekiem krowim – uzyskuje się stosując preparaty mlekozastępcze cielęce, w których mleko krowie jest zastępowane mlekiem odtłuszczonym i wzbogacone w tłuszcze i białka niemleczne.

Świnie :W przypadku sztucznego mleka krowiego, które jest często niezbędne w odchowie prosiąt, stosowanie lecytyny jest mniej więcej tak samo ważne jak w przypadku preparatów mlekozastępczych dla cieląt. Dodanie lecytyny do paszy dla tuczu powoduje znacznie lepsze wykorzystanie tłuszczu, dzięki czemu okres tuczu można zwykle skrócić.

Kurczaki :Szybszy wzrost i zwiększone magazynowanie witaminy A w wątrobie można wykazać u piskląt, które spożywały lecytynę z paszą. Na zespół stłuszczenia wątroby, opisywany w Niemczech od 1956 r., pozytywny wpływ ma dodatek lecytyny – z wysokim udziałem choliny i inozytolu – do paszy dla kur niosek. Łuszczyca również się nie pojawiła. Można również zwiększyć wydajność nieśności i masę jaj mieszańców.

Akwakultura :W hodowli pstrąga i łososiowatych niestrawność tłuszczów prowadzi do problemów i zwiększonej śmiertelności. Oleje ze zwierząt morskich powodowały również uszkodzenia wątroby i nerek oraz depigmentację, dzięki czemu pstrągi przez długi czas były karmione beztłuszczowo. Jednak lecytyny i tłuszcz drobiowy mają korzystny wpływ na zdrowie i wzrost ryb. Kwas linolowy i linolenowy oraz cholina w lecytynie wspomagają wzrost i zwiększają wykorzystanie paszy. Można uniknąć krwawienia z nerek i jelit oraz zespołu stłuszczenia wątroby.

Stosowanie lecytyny w akwakulturze staje się coraz ważniejsze, np. w uprawie skorupiaków, mięczaków i owoców morza.

Zwierzęta futerkowe :Początkowo zakładano jedynie, że podawanie lecytyny m.in. B. u królików i norek, może być przydatny w zapobieganiu chorobom wątroby - zwłaszcza w okresie ciąży. Udowodniły to późniejsze próby żywieniowe. Wzrost jest szybszy, skóry młodych norek są większe i lepszej jakości.U norek rozpowszechniona jest stłuszczona wątroba. Z jednej strony wynika to głównie z jednostronnej diety, ale także z braku substancji, takich jak te znajdujące się w lecytynie, które sprawdziły się w metabolizmie wątroby.

Lecytyna w obszarze niespożywczym

Obecnie ze względów ekonomicznych w wielu gałęziach przemysłu zamiast czystego oleju stosuje się wodne emulsje olejów, tłuszczów i wosków. Lecytyna odgrywa wybitną rolę jako emulgator i składnik aktywny. Około 20% użytej lecytyny trafia do przemysłu technicznego.

Ważnymi obszarami zastosowania są:przemysł budowlany, obróbka drewna konstrukcyjnego, wykorzystanie włókien sztucznych, skóry do odzieży i rękawic, produktów do pielęgnacji skóry, woskowanie wełny, farbowanie lub drukowanie tkanin oraz transport węgla rurociągami, a także jak w przypadku farb i lakierów.

Fosfolipidy w środkach ochrony roślin :Oprócz składników aktywnych pestycydy zawierają rozpuszczalniki i emulgatory i ewentualnie inne dodatki. Jeżeli emulgatorem jest lecytyna, zmniejsza ona zawartość biobójczej substancji czynnej, jednocześnie zwiększając skuteczność pozostałej zawartości substancji czynnej. Wodna emulsja pozostaje stabilna i pozwala na lepszą dystrybucję składników aktywnych.

Lecytyna w kosmetykach

Fosfolipidy działają od zewnątrz i od wewnątrz. Zwiększają intensywność oddychania skóry i regulują metabolizm komórkowy. Wpływają na miękkość i elastyczność.

Fosfolipidy działają nawilżająco. W ten sposób zapobiegają wysychaniu normalnej, a szczególnie suchej skóry po myciu. Ta właściwość jest również stosowana w szamponach. Regulują wartość pH skóry i wspierają naturalną warstwę ochronną przed agresywnymi wpływami środowiska.

Ich wysoka zawartość kwasu linolowego i linolenowego ma pozytywny wpływ na choroby skóry.Wykorzystanie fosfolipidów do wytwarzania pęcherzyków kulistych, czyli liposomów, jest stosunkowo nowe. Kulki są ograniczone dwuwarstwami lipidowymi zbudowanymi z fosfolipidów. Wewnątrz zawierają fazę wodną, ​​w której rozpuszczone są specjalne składniki aktywne, które w ten sposób mogą łatwiej przeniknąć w głąb skóry.

Poszczególne dowody

1. ↑ Fachlexikon ABC Chemie, tom 2, wydanie trzecie, Harri Deutsch Frankfurt 1987, s. 855, ISBN 3-87144-899-0

Referencje

• Hermann Pardun:Lecytyny roślinne . Wydawnictwo dla przemysłu chemicznego H. Ziolkowsky KG, Augsburg, 1988.
• Werner Schäfer, Volkmar Wywiol:Lecytyna - niezrównany składnik aktywny . Strahte Verlag, Frankfurt, 1986, ISBN 3-87795-031-0 .
• Rüdiger Ziegelitz:Lecytyny - właściwości i zastosowania . Lucas Meyer (redaktor), Hamburg, 1989.
• Jean Pütz, Christine Niklas:Makijaż, maski, piękne włosy – delikatne kosmetyki . vgs Verlagsges. Kolonia, 1987; ISBN 3-8025-6151-1 .
• D.D. Lasic:Liposomy:od fizyki do zastosowań Elsevier, 1993.
• Dietrich Arndt, Iduna Fichtner:Liposomy, prezentacja - właściwości - zastosowanie . Akademie-Verlag, Berlin, 1986.
• Rüdiger Ziegelitz/Dr. Lutz Popper:Lecytyna – sprawdzona funkcjonalność . Opublikowane przez Backmittelinstitut, www.backmittelinstitut.de, 3 kwietnia 2007.