Spędzanie dużo więcej czasu w domu nie musi sprawić, że będziesz mniej ciekawy otaczającego Cię świata. Wystarczy zajrzeć do szafek kuchennych, a bogactwo chemii po prostu pęka, aby się wydostać. Oto kilka zaskakujących faktów na temat jedzenia, które spożywasz:w tym, jak pszczoły wykorzystały M&Ms do stworzenia bardzo interesującego miodu, co łączy szpinak z kamieniami nerkowymi oraz jak wosk z chrząszcza pochodzącego z Azji sprawia, że chcesz jeść więcej jabłka.
Co sprawia, że miód jest stały lub płynny
Pszczoły robotnice zbierają nektar, który składa się głównie z sacharozy – tej samej substancji chemicznej, którą można słodzić herbatę lub kawę. Przekształcają ten dwucukier „podwójny cukier” poprzez enzymy, które wytwarzają w gruczołach ślinowych, w mniejsze jednostki, takie jak glukoza i fruktoza, które są pojedynczymi cukrami zwanymi monosacharydami.
Kolor miodu jest jednym z najważniejszych kryteriów jakościowych dla konsumentów, od prawie bezbarwnego do naprawdę ciemnobrązowego, a smaki wahają się od niewiarygodnie subtelnego do wyraźnie odważnego. Kolor zależy głównie od zawartości barwników roślinnych z ogromnej gamy kwiatów, z których pszczoły zbierają nektar. Ale dokładna ilość białek, węglowodanów, aminokwasów, witamin, minerałów, przeciwutleniaczy i wody, a także kształt i wielkość kryształków cukru również mogą wpływać na kolor. Ogólnie rzecz biorąc, jaśniejsze miody są łagodniejsze w smaku i zależy to również od tego, gdzie brzęczą pszczoły.
Z technicznego punktu widzenia pszczoły mogą produkować miód o dowolnym kolorze. Kilka lat temu pszczoły żerujące w przetwórni Marsa zaczęły produkować gęsty niebiesko-zielony miód. Ich źródło pożywienia wywodziło się z słodkiego roztworu używanego do produkcji M&Ms, który był przetwarzany w zakładzie. Niestety, nowy kolor nigdy się nie przyjął.
Twój słoik miodu będzie miał najlepszy termin przydatności do spożycia, ale w rzeczywistości miód nigdy tak naprawdę nie psuje się. Niska zawartość wody oznacza, że bakterie uważają, że miód jest zbyt wrogi, aby w nim rosnąć i wkrótce ulegną odwodnieniu – miód dosłownie wysysa wodę z bakterii.
Czy zauważyłeś, że jeśli zostawisz kromkę chleba na kilka minut z dużą ilością miodu, zaczyna ona stawać się wklęsła? Chleb zawiera około 40% wody i jest wciągany do miodu przez osmozę – dzięki czemu cząsteczki wody przemieszczają się z miejsca, w którym są w wyższym stężeniu do miejsca, w którym jest ono niższe przez częściowo przepuszczalną membranę. Usunięcie wody powoduje kurczenie się chleba, ale tylko po stronie stykającej się z miodem, dzięki czemu chleb się wygina. Nie działa jednak, jeśli najpierw nałożysz masło na chleb, ponieważ działa to jak bariera.
Miód ma pH między 3,5 a 5,5, ponieważ obecne są kwasy takie jak kwas mrówkowy, kwas cytrynowy i kwas glukonowy. Enzym zwany oksydazą glukozową katalizuje konwersję glukozy do glukonolaktonu, który daje kwas glukonowy i nadtlenek wodoru – a wszystkie te związki nie są faworyzowane przez bakterie.
Nadmiar cukru sprawia, że miód jest niestabilny, a to prowadzi do glukozy, o mniejszej rozpuszczalności, która z czasem tworzy kryształy. Miód naturalnie bogatszy w glukozę szybciej się krystalizuje i wytwarza miód. Nektar zebrany ze słoneczników, mniszka lekarskiego, lawendy i rzepaku szybciej się krystalizuje, ponieważ zawierają wyższy poziom glukozy. Fruktoza jest lepiej rozpuszczalna w wodzie, więc pozostanie w postaci płynnej. Tak więc miód o wyższej zawartości fruktozy zebrany z roślin takich jak żurawina, szałwia i akacja może pozostać płynem przez lata. Widząc, jak łatwo krystalizuje się cukier, można łatwo zademonstrować.
Eksperyment:jeśli robisz karmel w domu, dodaj niewielką ilość soku z cytryny do roztworu cukru. To rozbije sacharozę na mniejsze cukry i zapobiegnie krystalizacji, a karmel nie będzie ziarnisty.
Dlaczego szpinak sprawia, że Twoje zęby są puszyste
Kwas szczawiowy jest naturalnie występującym kwasem, który po zjedzeniu przechodzi przez organizm nie wchłonięty. Witamina C może się w nią przekształcić, tworzymy ją w naszej wątrobie, a nasze czerwone krwinki syntetyzują ją z glioksylanu – pośredniego gatunku cyklu glioksylanowego, który umożliwia organizmowi przekształcanie kwasów tłuszczowych w węglowodany. Możemy go również jeść, ponieważ znajduje się w wielu różnych produktach spożywczych, w tym zielonych warzywach liściastych, orzechach, nasionach, większości jagód i produktach sojowych.
Szpinak zawiera szczególnie wysoki poziom kwasu szczawiowego; około kilkuset miligramów na 100g porcji. Kwas szczawiowy jest zwykle zawarty w małych kieszonkach w ścianach komórkowych szpinaku, ale gdy są one pękane podczas gotowania lub żucia, ściany komórkowe pękają, a zawartość wycieka.
Zdrowe jelita zawierają Oxalobacter formigenes , bakteria beztlenowa znajdująca się w jelicie grubym, która rozkłada kwas szczawiowy, ale istnieje limit wydalania przez organizm. Jeśli wchłonie się zbyt dużo, część zostanie zmagazynowana, a jeśli jest nadmiar, nasze nerki produkują mocz o wyższym niż zwykle stężeniu kwasu szczawiowego. W połączeniu z wysokim poziomem wapnia w moczu zwiększa to ryzyko wystąpienia kamieni nerkowych, składających się z kryształów szczawianu wapnia.
W moczu znajdują się pewne substancje chemiczne, które hamują tworzenie się kryształów szczawianu wapnia. Ale jeśli te inhibitory są wyczerpane lub są przytłoczone przez szczawian wapnia i nie mogą sobie z tym poradzić, w tkance nerki powstaje „nasionko”, które działa jak miejsce wiązania, na którym odkłada się więcej szczawianu wapnia. Gdy są wystarczająco duże, mogą oderwać się od ścian nerki, tworząc kamień nerkowy.
Z tym związane są futrzaste usta, których doświadczasz podczas żucia szpinaku. Szpinak zawiera wapń, podobnie jak twoja ślina. Łączy się to z kryształami kwasu szczawiowego w ścianach komórkowych szpinaku i odkłada na zębach płytkę nazębną bogatą w szczawian wapnia. Ponieważ jest to nierozpuszczalne, czujesz to jako kredowy osad w ustach.
Obecność kwasu szczawiowego zmniejsza zdolność przyswajania ważnych minerałów z pożywienia – pomimo tego, że zawiera on prawie taką samą wagę wapnia, wchłaniasz pięć razy więcej wapnia z mleka niż ze szpinaku, ponieważ w szpinaku większość wapnia tworzy substancje nierozpuszczalne .
Niektórzy ludzie są bardziej predysponowani do posiadania nadmiaru kwasu szczawiowego w swoim ciele niż inni. Różnice genetyczne, osoby, które nie spożywają wystarczającej ilości wody, osoby z niedoborem witaminy B6 lub nadmiarem glicyny zwiększają ryzyko rozwoju kamieni nerkowych.
Zwykłe obracanie lub mieszanie szpinaku z żywnością o niższej zawartości szczawianu zmniejszy ryzyko wystąpienia kamieni nerkowych. Większość ludzi może bezpiecznie spożywać około 200 mg szczawianu wapnia dziennie. A jeśli chcesz uniknąć spożywania dużych ilości kwasu szczawiowego, ugotuj szpinak i wylej wodę zamiast gotowania na parze, co zmniejsza ilość kwasu szczawiowego o połowę. Ale to zdecydowanie kompromis, ponieważ robiąc to, odrzucasz również wiele ważnych składników odżywczych.
Jak owoc nabiera blasku
Owoce i warzywa wytwarzają własną naturalną powłokę woskową, zwaną naskórkiem. To ich bariera dla świata zewnętrznego, zatrzymująca wilgoć i wodę na zewnątrz. Ale z niektórych owoców i warzyw, które kupujemy w supermarkecie, ten wosk został usunięty, po prostu dlatego, że nie wyglądają „idealnie”.
Kiedy produkt jest myty, usuwany jest nie tylko brud. Zdejmuje się też ochronną powłokę i należy nałożyć kolejną. Ten nowy wosk minimalizuje utratę wilgoci i przedłuża trwałość. Dzieje się tak również ze względów czysto kosmetycznych, ponieważ błyszczące jabłko wygląda bardziej atrakcyjnie niż matowe. Skład tych powłok jest zwykle pilnie strzeżoną tajemnicą, ale są one chemicznie bardzo podobne do powłok niektórych popularnych słodyczy.
Jednym z takich produktów, który jest nakładany, aby nadać wysoki połysk, jest wosk Carnauba. Pochodzi z liści Copernica prunifera , palma uprawiana tylko w Brazylii. Wosk jest usuwany z wysuszonych liści palmowych, rafinowany i bielony. Jest to złożona mieszanina chemikaliów, która jest również powszechna w wielu produktach czyszczących. Znajduje się w pastach do butów, woskach samochodowych, woskach do desek surfingowych i meblach, nadając powierzchniom wysoki połysk.
Znajduje się również w tuszach do rzęs, błyszczykach, kredkach do oczu, szminkach, podkładach, cieniach do powiek, kremach nawilżających i kremach przeciwsłonecznych. Otwórz torbę Skittles i zapewnij im błyszczącą powłokę.
Innym powszechnym woskiem jest szelak. Nie, to nie jest plastik – to kolejna naturalnie występująca żywica, ale pochodzi z mało prawdopodobnego źródła. Pochodzący z Azji błąd o nazwie Kerria lacca lub chrząszcz lak ma odpowiedź. Samica chrząszcza jeziornego wysysa sok z drzewa żywiciela i wydziela wosk, który tworzy ochronne tunele. Wosk jest oczyszczany przez moczenie w węglanie sodu i suszony w celu wytworzenia szelaku.
Dokładny skład chemiczny szelaku nie jest znany (jest to żywica poliestrowa, utworzona z pewnych kwasów zwanych hydroksykwasami i kwasami seskwiterpenowymi) i jest to podstawowy składnik „francuskiego pasty”, który nadaje drewnu wysoki połysk.
Jest również powszechnie stosowany w farbach podkładowych, aby zapewnić równomierne i profesjonalne wykończenie. Ze względu na swoją trwałość, połysk i właściwości hydrofobowe szelak jest obecnie głównym składnikiem wielu sztucznych paznokci. Ale ta sama wydzielina chrząszcza jest również tym, co nadaje Jelly Beans ich błyszczącą powłokę. Nie przejmuj się – te woski są dla nas całkowicie bezpieczne do jedzenia.
Następnym razem, gdy zjesz kawałek owocu, poświęć chwilę na zbadanie jego powierzchni i zdecyduj, czy uważasz, że jego naskórek nadal jest nienaruszony, czy też jego naturalna powłoka została usunięta i nałożona jeszcze jedna.
